Muzyka Jazzowa

Jazz narodził się z kreatywnych pomysłów afroamerykanów, ludzi obdarzonych ogromnym sercem do muzyki, w krwi których muzyka to nieodłączny element kulturowy.  Ta ogromna ekspresja rytmów i dźwięków płynie z ich wnętrza. Duchowość gospel i blues. Zjawisko to było niegdyś interpretowane jako kulturowy opór czarnych ludzi do okcydentalizacji, w odniesieniu do religii, kultury, polityki. Tak tworzono tę muzykę. Na początku duch muzyki jazzowej to była ideologia płynąca z potrzeby wyzwolenia Afroamerykanów z okowów represyjnych struktur społeczno-politycznych. To przedstawiano w ekspresji tonu, harmonii i stylu grania muzyki. Na przykład: ragtime był punktem wyjścia dla rozwoju klasycznego jazzu (marsz, walc i polka).  

Free jazz był reinterpretacją bebopu i dekonstrukcją głównego nurtu jazzu. W dalszym rozwoju ducha muzyki jazzowej interpretacja nie ogranicza się tylko do ruchu oporu, ale również opiera się na ruchu liberalizacji lub dekonstrukcji muzycznej, by znaleźć miejsce do poruszania się, alternatywnych sposobów, a także innych stylów grania muzyki. W wyniku tego duch jazzu osiągną styl dialektyczny, liberalny i dekonstrukcyjny, stare style muzyki, były negowane przez idee nowej muzyki. Następne pomysły doprowadziły do ??nowych stylów w muzyce. W tym przypadku, chronologia rozwoju jazzu została podzielona na trzy okresy, gdzie każdy okres urodził specyficzny styl grania muzyki. 

 Pierwszy okres był to jazz tradycyjny okres (1890-1940), która dał Ragtime, New Orleans, Dixieland, Nowy Orlean w Chicago i Kansas City, i Swing. Drugi to nowoczesny jazz okres (1940-1980), który dał początek do Nowego Orleanu i Dixieland Revival, Bebop, Cool, Hardbop, Free, Mainstream, i Fusion. Tymczasem, w trzecim był okres postmodernistycznego jazzu (od 1980-do teraz), narodził się Neobop, wolny Funk, klasycyzm, neoklasycyzm, No Wave i World Music. Szczyt dekonstrukcji jazzu miał miejsce w 1965 r., oznaczony przez obecność free jazzu. Ten styl był kamieniem milowym w rozwoju postmodernistycznego jazzu. 

Głównymi cechami była luźna tonacyjność, rozpad na rytm i symetria, oraz włączenie muzyki etnicznej (world music), kult intensywności, a także włączenie naturalnych dźwięków, zwłaszcza z dżungli (dźwięk dżungli). W dekadzie lat 80. i 90., free jazz stał się podstawą rozwoju syntezy jądrowej i neoklasycyzmu. Tymczasem główny nurt jazzu został przekształcony w styl klasycystyczny. Dlatego, jazz nie jest obecnie zdefiniowany wyłącznie jako styl swing, bebop lub główny nurt, ale jako kultura muzyczna, która jest bardziej wyrafinowana i pluralistyczna.